Ik heb mezelf lang voor de gek weten te houden. Als ik een boekenwinkel of kringloop verliet met wéér een tas vol boeken, hield ik mezelf voor: ik ben een liefhebber, geen verzamelaar – ik ga die boeken allemaal nog lezen. Ooit. Tegelijkertijd wist ik ook wel dat het er nooit van zou komen, hoewel ik dat niet hardop wilde toegeven.

Dat veranderde toen ik enige tijd geleden in mijn plaatselijke kringloop op een verhalenbundel van Edgar Allan Poe stuitte. Nu is dat op zich niet bijzonder, maar dit was wel een heel mooie uitgave. Het ging namelijk om de bundel ‘Fantastische Vertellingen’, in 1930 gepubliceerd door de Haarlemse uitgeverij Tjeenk Willink & Zoon. Het boek was vormgegeven in een prachtige art deco-stijl en bevatte een groot aantal stemmige en fraaie zwart-wit tekeningen van Albert Hahn junior (een pseudoniem van Albert Pieter Dijkman).

Ik ga die boeken allemaal nog lezen. Ooit.

Ik bladerde gefascineerd door ruim negentig jaar oude boek en dacht twee dingen: dit wil ik hebben én dit ga ik nooit lezen. Nu hoeft het een het ander niet in de weg te staan, maar het was voor het eerst dat ik een boek kocht puur om het thuis ergens neer te kunnen zetten en er af en toe eens in te bladeren. Inderdaad, als een verzamelobject.

Eind vorig jaar – net voor de lockdown – bezocht ik het Design Museum Den Bosch voor de tentoonstelling ‘GOTH – Designing Darkness’. En terwijl ik langs de duistere schilderijen en objecten slenterde, zag ik opeens iets bekends in een vitrine liggen: Poe’s ‘Fantastische Vertellingen’ uit 1930. Ik bleek een museumstuk in huis te hebben!

Dit klinkt bijzonderder dan het is, want ook lp’s van artiesten als The Cure en Siouxsie and The Banshees lagen in soortgelijke vitrinekasten, maar het feit dat ‘mijn’ boek daar lag te shinen, gaf me wel het laatste duwtje dat nodig was. Ik blijk niet alleen een fervent lezer te zijn, maar ook een verzamelaar…