Je hoort mij niet klagen, maar ik geef toe dat het soms wat overweldigend is. De stapel nog te lezen boeken, nog te lezen tijdschriften, nog te bekijken films en series wordt elke dag groter en groter. Maar aan de andere kant: hoe geweldig is het om te kunnen kiezen uit zo’n groot aanbod? Vooral als daar pareltjes tussen zitten als de Netflix-serie Love, Death + Robots.

Deze animatieserie uit de koker van de Amerikaanse regisseur en producent David Fincher (Seven, Fight Club, The Girl with the Dragon Tattoo, Gone Girl) en regisseur Tim Miller (Deadpool, Terminator Genisys) kent een lange voorgeschiedenis. Sinds 2008 probeerde Fincher zijn idee – acht korte animatiefilms geïnspireerd/gebaseerd op comics uit het striptijdschrift Heavy Metal – van de grond te krijgen. Uiteenlopende studio’s en regisseurs als Zack Snyder, Guillermo del Toro, James Cameron en Gore Verbinski waren geïnteresseerd, maar er kwam niets van de grond. Fincher en Miller probeerden het uiteindelijk bij Netflix, waarvoor Fincher eerder al de dramaseries House of Cards en Mindhunter had ontwikkeld.

Netflix zag het wel zitten en gaf het tweetal min of meer de vrije hand. Zo’n twintig animatiestudio’s werden benaderd met de vraag: maak iets, het maakt niet uit wat, zo lang het maar geanimeerd is en over liefde, dood of robots gaat.

Maak iets, het maakt niet uit wat, zo lang het maar geanimeerd is en over liefde, dood of robots gaat.

Het resultaat is een fascinerende verzameling van 18 korte SF-, horror- en fantasy-animatiefilms, bedoeld voor een volwassen publiek. De afleveringen hebben elk een op zichzelf staand verhaal en het leuke is dat ze echt alle kanten op slingeren, waarbij je van de ene in de andere verrassing valt: van futuristische vechtrobots, megalomane yoghurt en prehistorische vissen in een Amerikaanse woestijn tot Chinese steampunk, weerwolven tijdens de Golfoorlog en een moorddadige vuilnisberg.

Een van de hoogtepunten is de SF-film Beyond the Aquila Rift, geregisseerd door Léon Bérelle, Dominique Boidin, Rémi Kozyra en Maxime Luère van Unit Image. In 16 minuten krijg je een beklemmend The Matrix-achtig verhaal voorgeschoteld (gebaseerd op een kort verhaal van Alastair Reynolds), dat mede dankzij de adembenemende graphics volledig weet te overrompelen.

Dat je als geoefende fantastische kijker sommige plotwendingen al ziet aankomen, is niet erg. Voordat je je dat realiseert, is de episode alweer afgelopen. De langste aflevering duurt zeventien minuten, de kortste amper zeven. Het resultaat? Verhalen boordevol actie, waarin er geen tijd wordt verspild aan saaie momenten. Dat Love, Death + Robots niet is bedoeld voor jeugdige kijkers, blijkt niet alleen uit de onderwerpkeuze, maar ook uit de hoeveelheid naakt (zowel mannelijk, vrouwelijk als buitenaards) en expliciet geweld.

Dat Love, Death + Robots niet is bedoeld voor jeugdige kijkers, blijkt ook uit de hoeveelheid naakt, zowel mannelijk, vrouwelijk als buitenaards.

Met Love, Death + Robots laat Netflix zien dat de dienst het experiment niet schuwt en de (artistieke) grenzen opzoekt. Dat werd tijd ook, want de markt voor filmstreamingdiensten lijkt zich met de komst van Disney+ begin volgend jaar, de nichediensten Fear Unlimited en Horrify en diensten als Videoland en Apple TV Plus op te maken voor een waar slagveld…