Is een sciencefictionfilm die zich in het verleden afspeelt eigenlijk nog wel een SF-film? Dit klinkt wellicht als een cheesy boeddhistisch raadsel, maar zo heel vreemd is deze vraag niet.

Neem nu Blade Runner.  De toekomst die deze klassieke SF-film uit 1982 ons voorschotelt, is inmiddels alweer voorbij. Blade Runner speelt zich namelijk af in 2019. In het Los Angeles van november 2019, om precies te zijn.

Als ik naar buiten kijk, zoeven er tot mijn grote teleurstelling geen vliegende auto’s voorbij. Om nog maar te zwijgen over het ontbreken van gigantische reclamehologrammen die tijdens het winkelen mijn aandacht proberen te trekken. En het futuristische modebeeld heeft weliswaar ontwerpers als Alexander McQueen en Jean Paul Gaultier geïnspireerd, maar in het straatbeeld weinig navolging gekregen.  

• 

Dat wil niet zeggen dat Philip K. Dick (de auteurs op wiens roman de film is gebaseerd) en regisseur Ridley Scott het helemaal bij het verkeerde eind hadden. De milieu- en klimaatproblemen die Blade Runner aanstipt én de toenemende ongelijkheid tussen arm en rijk zijn helaas nog altijd bijzondere actuele thema’s.

Misschien is het maar beter ook dat een dergelijke dystopische toekomst (voorlopig) achterwege blijft; beter een saai 2020 dan dat ik voortdurend op mijn hoede moet zijn voor moordzuchtige androïden…

Het vervolg – Blade Runner 2049 uit 2017 – biedt al net zo’n somber toekomstbeeld. Hopelijk schrijf ik over 29 jaar een stukje waarin ik me wederom beklaag over de toekomst, dat dan natuurlijk het heden is. Op naar een saaie toekomst!