En zo zijn we alweer een haf jaar verder. Zes maanden waarin Vreemde Werelden ronddobberde in een zee van stilte. Maar ik heb een goed excuus: ik heb namelijk een boek geschreven. Of beter gezegd: ik heb eindelijk de young adult-fantasyroman afgemaakt waar ik jaren geleden aan ben begonnen.

Leuk natuurlijk, maar van alle kanten kreeg ik te horen dat ik mijn tijd misschien beter had kunnen besteden.

Collega-schrijvers raadden het me af (‘Misschien is het verstandiger om influencer te worden?’), iemand met contacten in de uitgeverswereld temperde al bij voorbaat mijn verwachtingen (‘De kans dat je boek wordt uitgeven is echt minimaal’) en volgens mijn lokale boekverkoper is het een stuk lucratiever om Scandinavische thrillers te gaan schrijven.

Het is een stuk lucratiever om Scandinavische thrillers te schrijven.

Nu is het in deze tijd van ontlezing en ChatGPT misschien inderdaad niet zo handig om een boek te willen publiceren. Laat staan een spannend fantasy-verhaal. En bovendien ben ik ook geen Bekende Nederlander.

Maar tegelijk – en noem me gerust ouderwets – geloof ik heilig in de magie en van verhalen en voelde het erg onbevredigend om een verhaal halverwege in een virtuele la te gooien en alle personages aan hun lot over te laten.

Inmiddels ben ik de eerste versie alweer druk aan het omgooien en is de zoektocht naar een uitgever begonnen (iemand nog een tip?). De kans dat het iets wordt is klein, maar hee, dat zeiden ze ook over Dune, The Lord of the Rings en Harry Potter. Alle drie de manuscripten werden destijds meerdere keren afgewezen: te vreemd, te ingewikkeld, te weinig commercieel.

Niet dat ik mezelf op dat niveau plaats, maar het is een geruststellende gedachte.